İş hukuku, işveren ile işçi arasındaki ilişkileri düzenleyen ve çalışma hayatını denetleyen hukuk dalıdır. İş hukuku, işçilerin haklarını koruma, çalışma koşullarını iyileştirme ve işçi ile işveren arasındaki ilişkileri dengeli bir şekilde düzenleme amacı taşır. Aynı zamanda işçilerin sosyal güvenlik haklarını ve işverenlerin yükümlülüklerini belirler.

İş hukuku, bireysel ve toplu iş ilişkileri olmak üzere iki ana bölüme ayrılır:

1. *Bireysel İş Hukuku:* İşçi ile işveren arasındaki bireysel iş ilişkilerini düzenler. Bu kapsamda iş sözleşmeleri, çalışma koşulları, işçi ücretleri, çalışma süreleri, yıllık izin hakları, iş güvenliği, işten çıkarma prosedürleri ve kıdem tazminatı gibi konuları ele alır. İşçilerin işyerindeki haklarının korunmasını amaçlar ve işverenin bu haklara uygun davranmasını sağlar.

2. *Toplu İş Hukuku:* İşçi ve işveren sendikaları arasındaki ilişkileri düzenler. Toplu iş sözleşmeleri, grev, lokavt ve sendikal haklar gibi konuları içerir. Toplu iş hukuku, işçilerin toplu olarak haklarını savunabilmelerini ve çalışma koşullarını iyileştirebilmelerini amaçlar.

İş hukuku, işçi ve işveren arasındaki güç dengesizliğini dengelemeyi hedefler ve genellikle işçiyi koruma yönünde düzenlemeler içerir. Bu nedenle, işçilerin asgari ücret, iş güvenliği, eşit davranma ilkesi gibi hakları sıkı bir şekilde denetlenir ve ihlal edilmesi durumunda işverenlere yaptırımlar uygulanır.

Türkiye'de iş hukuku, 4857 sayılı İş Kanunu ile düzenlenmiştir. Bu kanun, işçilerin haklarının korunmasını ve işverenlerin yükümlülüklerini detaylı bir şekilde belirler. Aynı zamanda, işçilerin sosyal güvenlik hakları ve iş sağlığı ve güvenliği ile ilgili hususlar da iş hukuku kapsamında değerlendirilir.

İş hukuku, çalışma hayatının düzenlenmesi ve işçilerin haklarının korunması açısından hayati bir öneme sahiptir ve işçi-işveren arasındaki uyuşmazlıkların çözümünde etkin bir rol oynar.